1961 yılında Başkan John F. Kennedy, Amerika Birleşik Devletleri’ni Ay’a insan gönderme ve onu on yılın sonuna kadar güvenli bir şekilde Dünya’ya geri getirme taahhüdünde bulundu. Bu açıklama, NASA’nın uzun vadeli Ay misyon planlarını hızlandırdı ve bu yeni üç kişilik uzay aracına Apollo adı verildi. Ajans, Apollo uzay aracını tasarlamak ve inşa etmek üzere Temmuz 1961’de North American Aviation (NAA) şirketini baş yüklenici olarak seçti. NASA’nın Ay’a iniş için bir yıl sonra lunar orbit rendezvous (ay yörüngesi randevusu) misyon profili benimsemesi, uzay aracında önemli değişiklikler gerektirdi. NASA ve NAA, Apollo Komuta ve Hizmet Modülleri için kesin sözleşmeyi 14 Ağustos 1963’te imzaladı; bu, o dönemde Amerika Birleşik Devletleri’nde tek bir araştırma ve geliştirme sözleşmesi olarak tarihteki en büyüğüydü.
İleri bir uzay aracı için erken tasarımlar, Kennedy’nin açıklamasından önceye dayanıyordu. Temmuz 1960’ta NASA Yardımcı Yöneticisi Hugh L. Dryden, Washington, D.C.’deki bir dizi Uzay Görev Grubu toplantısına davet edilen sanayi temsilcilerine ilk kez Apollo adını kullanarak programı duyurdu. Toplantı sırasında, George M. Low, NASA’nın İnsanlı Uzay Uçuşu Şefi, Apollo için bir plan sundu; bu, tek kişilik Mercury uçuşlarını takip eden, üç astronot taşıma yeteneğine sahip bir uzay aracı olarak tasarlanmış ve başlangıçta Dünya yörüngesinde bir laboratuvar taşıma ve sonunda Ay’a uçuşları içeriyordu.
Başkan Kennedy’nin taahhüdü projeye bir zaman çizelgesi koydu ve Apollo için bir hedef olarak Ay’a inişi sağladı. 28 Temmuz 1961’de NASA, projeye ilgi gösteren 16 şirket veya ekip için Teklif Talebi gönderdi. Bunlardan beşi, 9 Ekim’deki son tarihe kadar yanıt verdi. 28 Kasım 1961’de NASA, Downey, California merkezli North American Aviation’ın (NAA) Space & Information Systems’ini, Apollo Komuta ve Hizmet Modülleri’ni tasarlamak ve inşa etmek üzere başlıca yüklenici olarak seçti. NAA’nın ilgili havacılık deneyimi ve Ulusal Havacılık Danışma Komitesi (NACA) ve NASA projelerine uzun süreli destek sağlamış olması, örneğin X-15 roket uçağı, seçim kararının temelini oluşturdu ve NAA’nın en cazip maliyet teklifine sahip olması da etkili oldu.
Apollo uzay aracı birçok büyük ve küçük değişiklikten geçti, ancak gelişiminin erken döneminde karşılaştığı en büyük değişiklik, NASA’nın Temmuz 1962’de Ay’a iniş için lunar orbit rendezvous (ay yörüngesi randevusu) (LOR) kullanma kararıydı. Bu karar önceden tercih edilen Dünya yörüngesi randevusu veya doğrudan çıkış yerine geçti. LOR senaryosu, Komuta Modülü’ne bir bağlama sistemi ve dahili bir mürettebat transfer tünelinin eklenmesini gerektiriyordu. Zamandan tasarruf etmek ve maliyeti en aza indirmek için yöneticiler, Ay yüzeyinden kalkış için gereken Servis Modülü’nün güçlü Servis İtki Sistemi motorunu korumaya karar verdiler; bu, doğrudan çıkış senaryosunda gerekiyordu, ancak LOR profili için yalnızca düşük itki lunar orbit insertion ve kaçış manevraları için gereklidir.
14 Ağustos 1963 tarihinde NASA Yöneticisi James E. Webb, Apollo CSM için NAA ile kesin maliyet artı sabit ücret sözleşmesini imzaladı. 938.4 milyon dolar değerindeki bu anlaşma, o zamana kadar Amerika Birleşik Devletleri’nde en değerli tek bir araştırma ve geliştirme sözleşmesini oluşturuyordu. Bu anlaşma, NAA’nın başlangıçta NASA’ya 11 uzay aracı maketi, 15 boilerplate veya mühendislik test aracı ve 11 üretim uzay aracını Mayıs 1965’e kadar üretip teslim etmesini öngörüyordu. 1 Eylül 1964 tarihinde NASA ve NAA, sözleşmeyi 15 Şubat 1966’ya kadar uzatmak için bir eki imzaladılar.
Bu ek, 496 milyon dolar değerindeydi ve toplam sözleşme değerini 1.436 milyar dolardan fazlasına çıkardı; beş ek CSM uçuş makalesi, üç ek boilerplate, bir ek maket ve dokuz uzay aracı LM adaptörü öngörüyordu. O dönemde, ek aynı zamanda Şubat 1966 tarihinin ötesinde ek 20 uzay aracının üretimini tahmin ediyordu. 21 Ocak 1966’da NASA, sözleşmeyi maliyet artı teşvik ücreti tipine çevirdi ve 3 Aralık 1966’ya kadar olan dönemi kapsayacak şekilde düzenledi. Aralık 1967’de NASA, programın tamamlanmasına kadar devam etmek üzere 812 milyon dolar değerinde bir başka uzatma verdi; bunun içinde ek dört uzay aracı talebi de yer alıyordu. Programın sonunda, toplam sözleşme maliyeti 3.8 milyar doları buldu.